پژوهشگران مؤسسه فناوری ماساچوست (MIT) موفق به توسعه فناوری نوآورانه‌ای با نام Speech-to-Reality شده‌اند؛ سیستمی که با ترکیب هوش مصنوعی مولد، پردازش زبان طبیعی و رباتیک، این امکان را فراهم می‌کند که تنها با گفتن یک جمله، یک شیء فیزیکی در دنیای واقعی ساخته شود. این فناوری می‌تواند آینده طراحی و تولید اشیا را به‌طور کامل متحول کند. در این سیستم، کاربر تنها کافی است خواسته خود را به‌صورت گفتاری بیان کند؛ برای مثال: «من یک چهارپایه ساده می‌خواهم». سپس یک بازوی رباتیک که روی میز نصب شده، در کمتر از پنج دقیقه شروع به ساخت آن شیء می‌کند. تاکنون این سیستم توانسته اشیایی مانند چهارپایه، صندلی، قفسه، میز کوچک و حتی مجسمه‌های تزئینی مانند مجسمه سگ را تولید کند.

الکساندر هت کیائو، دانشجوی تحصیلات تکمیلی MIT و از توسعه‌دهندگان اصلی این پروژه، می‌گوید: «ما پردازش زبان طبیعی، هوش مصنوعی مولد سه‌بعدی و مونتاژ رباتیک را به هم متصل کرده‌ایم. این حوزه‌ها به‌سرعت در حال پیشرفت هستند، اما تاکنون به شکلی یکپارچه برای ساخت اشیای فیزیکی کنار هم قرار نگرفته بودند.» ایده اولیه این پروژه زمانی شکل گرفت که کیائو در درس معروف «چگونه تقریباً هر چیزی را بسازیم» به تدریس پروفسور نیل گرشنفلد شرکت کرد. پس از آن، توسعه این سیستم در مرکز Bits and Atoms (CBA) MIT و با همکاری پژوهشگران رشته مهندسی مکانیک و طراحی ادامه یافت.

فرآیند عملکرد سیستم Speech-to-Reality شامل چند مرحله کلیدی است. ابتدا گفتار کاربر توسط یک مدل زبانی بزرگ (LLM) تحلیل می‌شود. سپس یک مدل هوش مصنوعی مولد سه‌بعدی، یک مدل دیجیتالی (Mesh) از شیء موردنظر ایجاد می‌کند. در مرحله بعد، الگوریتم voxelization این مدل سه‌بعدی را به اجزای مکعبی قابل مونتاژ تقسیم می‌کند. پس از آن، پردازش‌های هندسی برای تطبیق طراحی با محدودیت‌های دنیای واقعی انجام می‌شود؛ محدودیت‌هایی مثل تعداد قطعات، استحکام سازه، اتصال اجزا و جلوگیری از overhang. در نهایت، یک توالی مونتاژ عملی و مسیر حرکت بازوی رباتیک به‌صورت خودکار برنامه‌ریزی می‌شود.

یکی از مزایای مهم این سیستم نسبت به روش‌هایی مانند چاپ سه‌بعدی، سرعت بسیار بالاتر آن است. درحالی‌که پرینت سه‌بعدی ممکن است ساعت‌ها یا حتی روزها طول بکشد، این سیستم می‌تواند در عرض چند دقیقه یک شیء قابل استفاده تولید کند. همچنین به دلیل استفاده از قطعات ماژولار، امکان جداسازی و استفاده مجدد از اجزا وجود دارد که منجر به کاهش ضایعات و افزایش پایداری زیست‌محیطی می‌شود.

تیم پژوهشی MIT در حال کار روی افزایش تحمل وزن سازه‌ها با جایگزینی اتصال مغناطیسی با روش‌های مقاوم‌تر است. همچنین آن‌ها در حال توسعه روش‌هایی هستند که این فناوری را به ربات‌های کوچک و توزیع‌شده برای ساخت سازه‌های بزرگ‌تر در مقیاس‌های مختلف گسترش دهد. به گفته کیائو، هدف نهایی این پروژه ایجاد آینده‌ای است که در آن انسان‌ها بتوانند «واقعیت را بر اساس نیاز خود تولید کنند»؛ آینده‌ای الهام‌گرفته از ربات‌ها و دستگاه‌های تخیلی مانند Replikator در Star Trek. این پژوهش در کنفرانس ACM Symposium on Computational Fabrication 2025 در MIT ارائه شده است.

منبع خبر: news.mit